غزل شمارهٔ ۲۶۲۰ – ای دل به ادب بنشین برخیز ز بدخویی
ای دل به ادب بنشین برخیز ز بدخویی
زیرا به ادب یابی آن چیز که می‌گویی
حاشا که چنان سودا یابند بدین صفرا
هیهات چنان رویی یابند به بی‌رویی
در عین نظر بنشین چون مردمک دیده
در خویش بجو ای دل آن چیز که می‌جویی
بگریز ز همسایه گر سایه نمی‌خواهی
در خود منگر زیرا در دیده خود مویی
گر غرقه دریایی این خاک چه پیمایی
ور بر لب دریایی چون روی نمی‌شویی
