غزل شمارهٔ ۱۳۳۵ – بانگ زدم نیم شبان کیست در این خانه دل
بانگ زدم نیم شبان کیست در این خانه دل گفت منم کز رخ من شد مه و خورشید خجل گفت که این خانه دل پر همه نقشست چرا گفتم این عکس تو است ای رخ تو رشک چگل گفت که این...
غزل شمارهٔ ۱۳۱۵ – روان شد اشک یاقوتی ز راه دیدگان اینک
روان شد اشک یاقوتی ز راه دیدگان اینک ز عشق بی‌نشان آمد نشان بی‌نشان اینک ببین در رنگ معشوقان نگر در رنگ مشتاقان که آمد این دو رنگ خوش از آن بی‌رنگ جان اینک فلک...
غزل شمارهٔ ۱۳۱۶ – رو رو که نه‌ای عاشق ای زلفک و ای خالک
رو رو که نه‌ای عاشق ای زلفک و ای خالک ای نازک و ای خشمک پابسته به خلخالک با مرگ کجا پیچد آن زلفک و آن پیچک بر چرخ کجا پرد آن پرک و آن بالک ای نازک نازک‌دل دل...
غزل شمارهٔ ۱۳۱۷ – آن میر دروغین بین با اسپک و با زینک
آن میر دروغین بین با اسپک و با زینک شنگینک و منگینک سربسته به زرینک چون منکر مرگست او گوید که اجل کو کو مرگ آیدش از شش سو گوید که منم اینک گوید اجلش کای خر کو...
غزل شمارهٔ ۱۳۱۸ – هر اول روز ای جان صد بار سلام علیک
هر اول روز ای جان صد بار سلام علیک در گفتن و خاموشی ای یار سلام علیک از جان همه قدوسی وز تن همه سالوسی وز گل همه جباری وز خار سلام علیک من ترکم و سرمستم ترکانه...
غزل شمارهٔ ۱۳۱۹ – بباید عشق را ای دوست دردک
بباید عشق را ای دوست دردک دل پردرد و رخساران زردک ای بی‌درد دل و بی‌سوز سینه بود دعوی مشتاقیت سردک جهان عشق بس بی‌حد جهانست تو داری دیدگان نیک خردک چه داند...