غزل شمارهٔ ۳۱۲۸ – تو هر چند صدری شه مجلسی

بده وام جان گر وجوهیت هست

درآ مفلسانه اگر مفلسی

غریبان برستند و تو حبس غم

گه از بی‌کسی و گه از ناکسی

در این راه بیراه اگر سابقی

چو واگردد این کاروان واپسی

لطیفان‌ِ خوش‌چشم هستند لیک

به چشمت نیایند زیرا خسی

نه بازی که صیاد شاهان شوی

برو سوی مردار چون کرکسی

نه‌ای شاخ تر و پذیرای آب

نه درخورد باغ و زر و مغرسی

برو سوی جمعی چو در وحشتی

بیفروز شمعی‌، چرا مفلسی‌؟

چو استارگان اندر این برج خاک

گهی کُنّسی و گهی خُنّسی

خمش کن مباف این دم از بهر برد

چو در برد ماندی تو خود اطلسی